Kentekenplaat

Geschiedenis:
Twee jaar nadat de eerste auto in Nederland op de weg verscheen, werden de eerste kentekenplaten (die toen nog rijvergunningen heetten) in 1898 op een aantal auto’s gemonteerd. Daarmee was Nederland het eerste land in de wereld dat een nationaal nummerbord introduceerde.

De eerste reeks kentekenplaten liep van 1 tot en met 14, waarbij men het gekkengetal 11 oversloeg. Uit stukken blijkt dat deze allereerste reeks nummers op 8 augustus 1899 was gevorderd tot 168. Zeven jaar later, op 15 januari 1906, werd ten slotte de laatste rijvergunning afgegeven (nummer 2065). Voortaan moesten auto en bestuurder over zowel een rijbewijs als een nummerbewijs beschikken. Dit nummerbewijs, zeg maar de nieuwe kentekenplaat, werd volgens een provinciaal systeem opgezet. Alle provincies kregen een eigen letter. Dit systeem heeft tot na de tweede wereldoorlog gefunctioneerd.

Ook waren de eerste kentekennummers gekoppeld aan een provincie, omdat de automobilisten in het begin meestal binnen de provincie bleven. Maar het verkeer ging steeds meer over de provinciegrens heen en men besloot de administratie landelijk, op een centrale plaats te regelen. Dat was het ontstaan van de RDW (toen nog de Rijksdienst voor het Wegverkeer). Pas in 1951 werd het kentekensysteem – zoals wij die nu kennen – ingevoerd met de combinatie van driemaal twee letters of twee cijfers.

De Nederlandse kentekennummers zijn paarsgewijs opgebouwd uit een combinatie van 2 letters en 4 cijfers of 4 letters en 2 cijfers.Voor 1951 is er uitvoerig onderzoek gedaan welke combinatie van letters en cijfers het beste zou zijn. Een heleboel visuele mogelijkheden zijn getest op het criterium herkenbaarheid. Het nummerbord zoals we die nu kennen, dat verdeeld is in drie groepjes van twee tekens, kwam als het duidelijkst en snelst herkenbaar uit de bus. Dat is heel belangrijk, want een eigenaar van een voertuig moet in sommige gevallen snel en makkelijk te identificeren zijn.
Tot 1951 werd de afgifte en registratie van de voertuigdocumenten verzorgd door Gedeputeerde Staten van de provincies. De nummerbewijzen waren persoonsgebonden en werden ‘voor het leven’ (van de houder) verstrekt.  Elke provincie had één of twee vaste letters, gevolgd door maximaal vijf cijfers. Hieronder zie je welke provincies welke lettters hadden:

A = Groningen
GZ = Noord Holland
B = Friesland
H = Zuid Holland
D = Drenthe
HZ = Zuid Holland
E = Overijssel
K = Zeeland
M = Gelderland
N = Noord Brabant
L = Utrecht
P = Limburg
G = Noord Holland
R = Departementen

Bij de nieuwe series werd begonnen met de twee letters voor de vier cijfers te plaatsen. Het eerste kenteken dat werd afgegeven was ND-00-01.
In 1965 kwamen de twee letters achter de cijfers. Het eerste kenteken was toen 00-01-AD. In 1973 werd het eerste kenteken afgegeven met de letters tussen de cijfers. Dat was 00-AD-01. In deze drie series werden de lettercombinaties SA en SS niet gebruikt, omdat deze teveel aan de tweede wereldoorlog herinnerden. Toen deze drie series op waren zijn we begonnen met de kentekens met vier letters en twee cijfers. Het eerste kenteken (DB-01-BB) werd in oktober 1978 afgegeven.

Na het volraken van deze serie werd het tijd voor weer een andere combinatie. De letters voor de cijfers. DB-BB-01 was het eerste nummer en werd in september 1991 afgegeven.

Vanaf juni 1999 kwamen de cijfers vóór de letters. Het eerste nummer was 01-DB-BB.
In de huidige series van vier letters en twee cijfers staan geen klinkers. Dit is gedaan om ongewenste woordvorming te voorkomen. Ook worden de letters C en Q niet gebruikt, omdat deze letters te veel op een nul lijken.